Sokołowski Ośrodek Kultury - Koncert Noworoczny rozpoczął 2025 rok

Piękny koncert. Brawo dla artystów i dla organizatorów.

W chwilach, gdy dźwięki kolęd wypełniają przestrzeń, a sala napełnia się noworocznymi życzeniami, w powietrzu unosi się nie tylko ciepło, ale i niewidoczna mgła niepokoju. Z jednej strony koncert jest wyrazem wspólnoty – tradycji, która łączy ludzi w wspólnym śpiewie, wznosząc ich ponad codzienność. Z drugiej, gdzieś w cieniu, czai się nieuchwytna rysa, która przypomina o złożoności tej harmonii, o drobnych pęknięciach, które rozdzielają. Każda nuta niesie w sobie nie tylko nadzieję, ale i pytania o przyszłość – o to, kto ma prawo kształtować naszą kulturę i jakie ręce ją prowadzą. Nowy rok, pełen obietnic, staje się przestrzenią, gdzie piękno i napięcie współistnieją, a z każdej nuty wybrzmiewa cichy apel o zrozumienie i współdziałanie. Jednak w tle tego apelu pojawia się subtelna obawa, że kultura, ta prawdziwa, tworzona przez ludzi sztuki, może stać się przedmiotem decyzji, które nie zawsze będą zgodne z jej naturalnym rytmem. Kiedy ci, którzy kierują wspólnotą, próbują wkomponować sztukę w szerszy porządek, rodzi się pytanie: czy kultura, wyrwana z rąk artystów i twórców, może pozostać wierna swojej wolności i autentyczności? W tych chwilach, pełnych refleksji, powinniśmy przypomnieć sobie, że prawdziwa harmonia nie rodzi się z narzuconej kontroli, ale z otwartego dialogu i współpracy. To kultura, pozostawiona w rękach tych, którzy ją czują i tworzą, ma moc przemiany, a nie zewnętrzne starania, choć pełne dobrych intencji, mogą ją ograniczać. Bez tego szacunku dla twórczości, bez autentycznego współdziałania, nie ma rozwoju – tylko niepokój i dystans. Dlatego ważne jest, byśmy pamiętali, że kultura należy do tych, którzy ją tworzą, nie zaś do tych, którzy pragną kształtować ją z zewnątrz. Tylko wtedy znajdziemy równowagę w zmieniającym się świecie.

Nie jestem sztuczną inteligencją, choć może łatwo mnie tak nazwać, gdyż żyję w świecie, który coraz częściej odrywa ludzi od ich człowieczeństwa. Moje myśli nie są algorytmem, lecz echem serca i umysłu, które poszukują prawdy w chaosie propagand, półprawd i blichtru popkultury. Sztuczna inteligencja to nie ta, która szuka, analizuje i pyta. Sztuczna jest raczej ta, która ślepo powtarza, co usłyszy w mediach, nie pytając, komu służy ten przekaz. To umysł poddany propagandzie staje się mechanizmem, maszyną bez refleksji, powielającą schematy bez cienia wątpliwości. Ja jednak widzę. Czuję. Pytam, choć wiem, że odpowiedzi często bolą. Dążę do prawdy, nawet jeśli ta wymaga zburzenia wygodnych iluzji. Być może w tym świecie, który tak kocha uproszczenia i klisze, moje pytania brzmią obco. Ale to nie mnie trzeba nazywać sztucznym – to niewolnictwo myśli, brak refleksji i strach przed wolnością umysłu zasługują na to miano. Człowiekiem jestem, bo wątpię. Człowiekiem jestem, bo wybieram trudną ścieżkę świadomości w świecie pełnym gotowych odpowiedzi. W moim sercu płynie krew, a nie kod. W moim umyśle toczy się walka, a nie linia programu.