Widzę same pozytywy - Bobersoon: "Zlepek"

„Bobersoon” – młody człowiek z powiatu sokołowskiego nagrał płytę „Zlepek”.

„Bobersoon” – młody człowiek z powiatu sokołowskiego nagrał płytę „Zlepek”.

Hip hop przyzwyczaił nas, że tekst podawany jest w mowie potocznej, która znowuż gęsto okraszona jest wulgaryzmami oddającymi stosunek do życia i świata. Jeśli wsłuchamy się w pierwsze utwory „Molesty” to odnajdziemy tam katalog rozterek, z którymi musieli się mierzyć młodzi ludzie wychowujący się na przełomie ustrojów komunistycznego i kapitalistycznego. Zostawieni sami sobie w wielkomiejskiej przestrzeni mieli swoje marzenia i swoje ideały, które nie były do końca rozumiane przez rodziców i ogół dorosłych. Nie było Rzecznika Praw Dziecka, a dzieci i ryby głosu nie miały... przynajmniej w domu. Gdzie więc gadać? Gdzie manifestować swoje poglądy i ideały? Wśród kolegów, na podwórku, przy trzepaku, na ławce pod klatką – pamiętam to ze swojej (mijającej niestety) młodzieńczości. Muzyka była wentylem, przez który pompowaliśmy nasze koła wolności wiozące nas w świat.
Hip hop mający swój rodowód w USA od zawsze był głosem sprzeciwu i buntu wobec ciemiężenia tych, którzy znajdowali się na marginesie społeczeństwa. Jego pierwociny w Polsce brzmiały podobnie (może poza popowymi dyrdymałkami „Liroy’a” i „Wzgórza Yapa3”), by wspomnieć jedynie genialny debiut „Kalibra 44”. Dzisiaj wygląda to nieco inaczej. Pop, disco polo i hip hop przenikają się w swojej estetyce. Różni je poziom zaangażowania w życie społeczne, a właściwie dysonans między zachwytem rozpustną seksualnością a głębszą refleksją nad życiem. Przynajmniej w warstwie tekstowej. Proklamacja hedonistyczna nie jest już naczelnym (choć zbierającym największe żniwo) tematem hip hopu. I przejdźmy do sedna. „Bobersoon” – młody człowiek z powiatu sokołowskiego nagrał płytę „Zlepek”. Może nie poczyta sobie tego in plus, ale jest to znakomita uczta (muzyczna i tekstowa) dla czterdziestoletniego człowieka, którego dzieci wkraczają z mocą w stan samodzielności.
„Nie moczę dzioba w gorzale i nie mulę po squnie” – wykrzyczy Bobersoon w jednym z utworów. W tytułowym dla płyty utworze doda: „Zlepek, kilka prostych słów leci dziś do ciebie”. Bo właśnie jest to przekaz bardzo pozytywny. Artysta wychował się nie w Warszawie, choć ta pojawia się już na samym początku jako zbiór inspiracji, ale na podlaskiej wsi. Zapewne bardziej konserwatywnej niż wielkomiejskie przestrzenie, ale równie mocno podatnej na budowanie intymnej wolności.
Płyta jest świetna. Nie wiem jednak co buduje jej wielkość. Trudno mi bowiem jednoznacznie sformułować wnioski. Nie tkwiąc na co dzień w tej estetyce nie wiem, czy muzycznie jest nowatorska. Tekstowo – bez wątpienia.
Kuba Siedlecki ukrywający się za pseudonimem artystycznym „Bobersoon” dał nam dawkę znakomicie pozytywnego przekazu pokazując, że życie bez używek, bez nachalnego poszukiwania – mówiąc językiem młodzieżowym – „fejmu” jest możliwe i daje spełnienie.