Jubileusz w Kożuchówku

W kościele parafialnym w Kożuchówku obchodziliśmy 25- rocznicę święceń kapłańskich ks. proboszcza Zbigniewa Domirskiego, który wspólnie z sześcioma innymi księżmi, 16 czerwca 1991 r. w Rudce przyjął sakrament kapłaństwa z rąk biskupa Władysława Jędruszuka.

W kościele parafialnym w Kożuchówku obchodziliśmy 25- rocznicę święceń kapłańskich ks. proboszcza Zbigniewa Domirskiego, który wspólnie z sześcioma innymi księżmi, 16 czerwca 1991 r. w Rudce przyjął sakrament kapłaństwa z rąk biskupa Władysława Jędruszuka.

Mszę świętą w intencji Jubilata, a ofiarowaną przez Koła Żywego Różańca z parafii, celebrowali księża, którzy przybyli do Kożuchówka aby wspólnie dziękować Bogu za życie, za powołanie i za wszelkie otrzymane łaski. Byli to: ks. Paweł Anusiewicz, ks. Andrzej Boguszewski, ks. Zbigniew Bolewski i ks. Sławomir Mazur. Zolatorki przygotowały dla wszystkich Jubilatów pamiątkowe karty z życzeniami oraz kwiaty, zaś Ksiądz Proboszcz został dodatkowo obdarowany koszem róż i sękaczem.

Ważną częścią jubileuszu była poranna msza świętą, sprawowana również w intencji ks. proboszcza Zbigniewa Domirskiego, w niedzielę 19 czerwca. Celebrował ją ks. Jarosław Rzymski, który dołączając się do życzeń parafian przypomniał listę urzędów i zasług Jubilata, w tym piękne dzieło, jakim jest nowy wygląd kościoła parafialnego w Kożuchówku.

Okolicznościowe życzenia oraz podziękowania Księdzu Proboszczowi złożyli przedstawiciele parafialnych grup i środowisk: służby liturgicznej, Niepublicznej Szkoły Podstawowej w Kożuchowie, Akcji Katolickiej, Rady Parafialnej oraz Kół Żywego Różańca. Wyrazem pamięci i szacunku były towarzyszące życzeniom piękne kwiaty i upominki. Jednak szczególnym prezentem był przygotowany przez dzieci ze szkoły w Kożuchowie wiersz ulubionego poety księdza Zbigniewa - Cypriana Kamila Norwida pt. "Modlitwa":

Przez wszystko do mnie przemawiałeś - Panie,

Przez ciemność burzy, grom i przez świtanie;

Przez przyjacielską dłoń w zapasach z światem,

Pochwałą wreszcie - ach! - nie Twoim kwiatem...

I przez tę rozkosz, którą urąganie

Siódmego nieba tchnąć się zdaje - latem -

I przez najsłodszy z darów Twych na ziemi,

Przez czułe oko, gdy je łza ociemi;

Przez całą dobroć Twą, w tym jednym oku,

Jak całe niebo odjaśnione w stoku!...

Przez całą Ludzkość z jej starymi gmachy,

Łukami, które o kolumnach trwają,

A zapomniane w proch włamując dachy,

Bujnymi z nowa liśćmi zakwitają.

Przez wszystko!...

Panie! - ja nie miałem głosu

Do odpowiedzi godnej - i - milczałem:

Błogosławionym zazdrościłem stosu

I do Boleści jak do matki drżałem -

I jak z bliźnięciem zrosły w pół z Zapałem,

Na cztery strony świata mając ramię,

Gdy doskonałość Twą obejmowałem,

To, jedno słowo, wyjąknąwszy: "kłamię",

Do niemowlęctwa wracam...

Jestem znamię!...

Sam głosu nie mam, Panie - dałeś słowo,

Lecz wypowiedzieć któż ustami zdoła?

Przez Ciebie prochów stałem się Jehową,

Twojego w piersiach mam i czczę anioła -

To rozwiąż jeszcze głos - bo anioł woła.

TEKST/FOT. KATARZYNA ZAWADZKA